Sen, bir kaldırım kenarında dünyanın en rahat yatağında yatarmış gibi betonun soğuğunu küçücük vücuduna çeke çeke uyu kuzu...
Becerebilirsek utanırız biz...
Utanırız çünkü tüm çocuklar melektir diye öğretilmişti bize...
Müşteriden arta kalan patates kızartmasını yediği için akranın olan çocuğu döven bir müdür hiç olmadı bu ülkede.
Yoksa oldu mu?
Sanki savaştan ve ölümden kaçmak yerine zevk için ülkemize gelmişsiniz gibi kimse muamele etmedi size...
Yoksa etti mi?
Senden 1-2 yaş büyük abi ve ablalarının Taksim’de bir otobüsün egzos gazında ellerini ısıttığını görüp de kimse kafasını çevirmedi.
Yoksa çevirdiler mi?
Hiç kimse “Biz kendi açımızı doyuramıyoruz, nereden çıktı bu Suriyeliler?” demedi.
Yoksa dediler mi?
Kemeraltı’nda dakikalarca kovalayıp sonra da dövülen vatandaşın çocuk var ya, ailesiyle beş yıldızlı tatil yaptırdık ona biz.
Dayağın acısı geçmiş, ruhunda hiç iz kalmamıştır hatta “Bir daha dövseler de tatil yapsak yine” diyordur.
Yoksa demiyor mudur?
‘Küçük Kibritçi Kız’ masalını okuduğunda gözleri dolan, kendi evladına daha bir sıkı sarılan insanların ülkesi burası aslında.
Sen, bir kaldırım kenarında dünyanın en rahat yatağında yatarmış gibi, betonun soğuğunu küçücük vücuduna çeke çeke uyu kuzu...
Belki, becerebilirsek, insan olduğumuzu yeniden hatırlarız biz...
MESLEĞİ: ÜNLÜ