Mario Levi bir şehir yazarı olarak belirdi ve nihayette onu önde tutacak vasıf budur. Salt İstanbul’u yazdığı için tematik bir paranteze sığmak değildir onunki. Aksine, şehri yazarken şehirden çıkmayı başarmış olmasıdır. ‘Çıkmak’ bütün çağrışımlarıyla birleşir bu yazarlıkta. Doğmayı karşıladığı kadar olmayı fakat asıl başkaldırıyı imlemesiyle karakter kazanır. Çünkü onun ‘İstanbul Bir Masaldı’ kitabı kent konformistlerine çetez nevinden gıda değil, bütün bileşenleriyle yıkılıp talan edilen şehre adeta yakılmış ağıttır. Eleştirmenler ne ölçüde dikkat ettiler bilinmez ‘Bir Şehre Gidememek’ adıyla yayınladığı öykülerin iç ereği değil kitabın yukarıya taşıdığı düşünsel gösterge de bu bağlamın içindedir. Nasıl olur da şehirden ‘çıkma’ bir yazar, bir şehre dönemez.
Mario Levi’nin ilkin okuruydum. Zamanla tanışığı sonra da komşusu ve vakit elverdikçe dostu olmanın şansına kavuştum. Neredeyse 15 yıldır onunla aynı semtte oturuyorduk. Sabahın en erken vaktinde dünya ile kökten dertleri varmış insanlar gibi karşılaşırdık. Ben yürüyüşten dönerken o, ya civciv sarısı, ya fıstık yeşili ya da sürpriz renkli montunu çekmiş, elinde çantası bir yere gidiyor. Nereye gidebilir bir yazar?...