İnsan hayatın seviyesi değil artık ve ben çağımdan memnun değilim. Kendimin hizasında bana doğru ışıyarak akan bir zaman göremiyorum. Kendimi seviyorum, elbette yaşadıklarımın sahibiyim, pişmanlıklar veya yazıklanışlar içinde dönüp durmuyorum fakat insanın kendisine layık gördüğü bu yaşama biçimini de asla kabul etmiyorum. Şahsımı her türlü aidiyetin dışında duyuyorum. Aidiyet alanları hem temiz hem mülkiyetsiz değil nicedir. Eğer bu önümdeki yüksek olduğu kadar ışıklarla süslendiği için albenili görünen duvar hayatsa, ona tırmanmak ve burcuna zafer bayrağı asmak gibi bir derdim yok. Dipte, altta, yoksulluğun yanında kalmak daha asilce. Bu duvar insanın doğal gerçekliğinin önüne bilerek ve hesaplanarak çekilmiş bir perde benim gözümde. Onun ustalarını, tasarımcılarını...