Önce eski Diyanet İşleri Başkanı Sayın Ali Bardakoğlu Samsun’da “ilim ve ahlak zemininde İslam’ı anlamak” konulu konferans verdi. Konuşmasında toplum sathında “ahlakın buharlaşması” ile ilgili gerçekten önemli tespitler ve değerlendirmeler yapıyor.
Bunun üzerine Karar Gazetesi’nden Elif Çakır, bu konuşmaya atıfla “Dindarlık ahlaklı olmayı gerektirir mi?” sorusu üzerinden bir tartışma başlattı. Verdiği bilgiye göre “dindarlık ile ahlaklı olmak arasındaki ilişki” kopmuş görünüyor.
Benzer konularda yazan Levent Gültekin de gözlemlerine dayanarak iktidara geldikten sonra dindar kesimdeki ahlaki yozlaşmaya sürekli temas ediyor.
Uzun yıllar önce (1980’lerin ikinci yarısı), okuduğum bir kitapta buna benzer bir tespit yapılmıştı. Bu tespit zihnimi altüst etmiş ve kabullenememiştim. Kitap, 1960’lı yıllarda Mısır’da “İhvan-ı Müslümin” hareketini etkisizleştirmek isteyen ABD’nin stratejilerini, bir CIA ajanının hatıraları olarak aktarıyordu: ABD, stratejisini belirlemeden önce ulusal çapta sosyolojik bir araştırma yaptırır. Araştırma sonucunda, Mısır halkının “kadınlarla ilişki konusunda çok katı ve sert tavır koyarken, rüşveti umursamadığı ve rüşvet alanları dışlamadığı” görülür. ABD, itibarsızlaştırmak istediği insanlar için “kadınlarla ilişki yakıştırması” yaparak desteklediği iktidarın önünü açar.
Burada bana vahim gelen husus, “Müslüman halkın, iki yasaklanmış ilişkiye farklı tutum” takınmış olmasıydı.
Bu sorunu anlamamıza yardım edecek bir araştırmayı TEPAV yapmış. “Radikalleşme ve Dini Kimlikler” başlığını taşıyan araştırmada, oldukça ilginç ve sorgulamamızı gerektiren sonuçlar var: