Günahlarımızı görmek istemeyiz. Günahlarımız gündeme geldiğinde,
başkalarının günahlarından bahsetmek daha da hoşumuza gider. İlgiyi
başka yere çekeriz. Aynı günahı işliyor olsak da onlardan dem
vurmayız. Başkasının hata ve günahı daha caziptir her zaman.
Bahsedilmek anlamında.
Cennete bakışımız da bundan farklı değildir. Cenneti kendimize
yakın, başkasına uzak görürüz. "Ben cennete girmesem kim girer ki?"
Böyle zannederiz.
"Kalbim son derece temiz. Önemli olan niyet değil mi?
İyi bir yürek taşıyorum. İçimde hiçbir kötülük yok" diye savunuruz
kendimizi.
Cehennemi de kendimize hiç yakıştıramayız...