Bizler kendi günahlarımızı görmek istemez, cenneti kendimize yakın başkasına uzak görürüz. Cehennemi de kendimize hiç yakıştırmayız. Oysa ne cennet bize bir adım kadar yakındır ne de cehennem asırlar kadar uzak
Günahlarımızı görmek istemeyiz. Günahlarımız gündeme geldiğinde,
başkalarının günahlarından bahsetmek daha da hoşumuza gider. İlgiyi
başka yere çekeriz. Aynı günahı işliyor olsak da onlardan dem
vurmayız. Başkasının hata ve günahı daha caziptir her zaman.
Bahsedilmek anlamında.
Cennete bakışımız da bundan farklı değildir. Cenneti kendimize
yakın, başkasına uzak görürüz. "Ben cennete girmesem kim girer ki?
Böyle zan ederiz. Kalbim son derece temiz. Önemli olan niyet değil
mi? İyi bir yürek taşıyorum. İçimde hiçbir kötülük yok." Böyle
savunuruz kendimizi.
Cehennemi de kendimize hiç yakıştıramayız, kondurmayız. "Cehenneme
girecek bunca günahkâr varken bizim orada ne işimiz var? Zaten
yanacak bu kadar insan varken bize yer de kalmayacaktır belki."
Öyle deriz teselli bu ya!
İman konusunda da tavrımız aynıdır. "Ben tam Müminim, sağlam bir
imana sahibim, kâmil bir müminim", deriz. Demesek de, dinde
zafiyeti olan birini gördüğümüzde içimizden böyle geçer. Allah'a
hamd ederiz öyle olmadığımız için. İşte özellikle bu noktanın
insaflıca sorgulanması gerektiğine inanıyorum. Zira yukarıdaki,
"günah, cennet, cehennem ve iman" ile ilgili tespitlerimiz; iman
noktasındaki aşırı rahatlığımızdan, 'iman ettim' demekle her şeyin
bittiğini sanmamızdan ve insanları küçümsememizden
kaynaklanmaktadır.