“Kadermiş!” Öyle mi? Hâşâ, / bu söz değil doğru;/ Belânı istedin/ Allah da verdi… / Doğrusu bu”
“Çalış!” dedikçe Şeriat, çalışmadın, durdun,/ Onun hesâbına birçok hurâfe uydurdun,/ Sonunda bir de tevekkül sokuşturup araya,/ Zavallı dîni çevirdin onunla maskaraya!
Bırak çalışmayı, emret oturduğun yerden,/ Yorulma, öyle ya, Mevlâ ecîr-i hâsın iken!/ Yazıp sabahleyin evden çıkarken işlerini,/ Birer birer oku tekmîl edince defterini;/ Bütün o işleri Rabbim görür; Vazîfesidir…/ Yükün hafifledi… Sen şimdi doğru kahveye gir!
Çoluk çocuk sürünürmüş sonunda aç kalarak…/ Hudâ vekîl-i umûrun değil mi keyfine bak!/ Onun hazîne-i in`âmı kendi veznendir!/ Havâle et ne kadar masrafın olursa… Verir!
Silâhı kullanan Allah, hudûdu bekleyen O;/ Levâzımın bitivermiş, değil mi? Ekleyen O!/ Çekip kumandası altında ordu ordu melek;/ Senin hesâbına küffârı hâk-sâr edecek! / Başın sıkıldı mı, kâfî senin o nazlı sesin:/ “Yetiş!” de, kendisi gelsin, ya Hızr'ı göndersin!/ Evinde hastalanan varsa, borcudur: Bakacak;/ Şifâ hazînesi derhal oluk oluk akacak.
Demek ki: Her şeyin Allah… Yanaşman, ırgadın O;/ Çoluk çocuk O`na âid; Lalan, bacın, dadın O;/ Vekîl-i harcın O; kâhyan, müdîr-i veznen O;/ Alış seninse de, mes`ûl olan verişten, O;/ Denizde cenk olacakmış… Gemin O, kaptanın O;/ Ya ordu lâzım imiş… Askerin, kumandanın O; /Köyün yasakçısı; şehrin de baş muhassılı O;/ Tabîb-i âile, eczâcı… Hepsi hâsılı O.
Ya sen nesin? Mütevekkil! Yutulmaz artık bu!/ Biraz da saygı gerektir… Ne saygısızlık bu!/ Hudâ'yı kendine kul yaptı, kendi oldu Hudâ;/ Utanmadan da tevekkül diyor bu cür'ete… Ha?!”