EVİN bir odasını karıncalar bastı. Kıyafetlerin ve ıvır zıvırın olduğu bir dolabın hemen altından, parkenin birleşme yerinden vızır vızır girip çıkıyorlar. O minicik varlıklar ışık hızıyla dolabı boylu boyunca tırmanıp kıyafetlerin arasında kayboluyorlar. Ve ben bu trafiği ne zaman görsem kan beynime sıçrıyor, bir peçeteyle alabildiğimi alıyor, tuvalete atıyorum. Sanki avucumdakiler toz parçaları... Perşembe günü de öyle yapıyordum. Tam üzerlerine sifonu çekmiştim ki telefonuma bir haber düştü: "Barcelona'da terör saldırısı", "La Rambla'ya araç girdi, yayaları ezdi..." O an bir şimşek çaktı. Toz taneleri değil, minik canları atıyorum her seferinde. Ve ben karıncalara toz muamelesi yaparken dünyada birileri insanlara aynı muameleyi yapıyor. Rastgele, öylesine, o hasta beyinlerinde "temizlik" yaptıklarını zannederek...