Terörün hedefinde bulunan ve dahası sınırının en azından bir kısmı dünyanın ürktüğü terör kaynaklarıyla çevrili bir ülkede yaşamak sıradışı bir tecrübe… Kolay da değil ama artık bizler için alışılmış bir durum. Beterin beteri olabileceğini bildiğimiz için azıyla yetinebiliyoruz. Daha az güvenlik daha az refah ve hatta yerine göre daha az demokrasiyle…
Türkiye, dünyanın en güçlü iki terör örgütü PKK ve IŞİD ile aynı anda mücadele eden tek ülke ve esasen IŞİD işgali altındaki Irak hariç biriyle savaş halinde olan başka bir ülke bulunmuyor. Türkiye’nin terörle mücadelede taşıdığı risk de zaten bir başka ülkenin sırtında yok. Mülteci rezervi ise sosyal ve ekonomik açılardan bir başka sıradışı durum. Malum, bir uçtan bir uca Avrupa kıtasının sırt çevirdiği mültecilerden çok daha fazlası Türkiye tarafından gönüllü olarak üstlenilmiş durumda…
***
Terör ve mülteci dışında da sorunlarını zaten çözmüş ve yoluna sorunsuz devam etmekte olan bir ülkeden söz etmiyoruz. Böylesine kanlı ve sarsıcı problemlerin tam ortasında aynı zamanda yeni anayasa ve dahası yeni bir sistem arayışı sürüyor. Öyle ki, bu arayış neticelenmeyecek olursa herhangi bir gerilimin bitmesi veyahut da bir problemin kalıcı olarak çözülmesi mümkün görünmüyor.
Bir ara özet çıkaralım. İçeride ve dışarıda azami derecede yük
ve sorun taşımakta olan bir ülkeyiz. Problemlerin çözümsüz kalma
lüksü de
bulunmuyor.
Bu sorunlar çözülebilir… Kürt meselesi bile çözülemezse dahi yönetilebilir seviyeye geriletilebilir. Türkiye yeni bir anayasa yapmaya muvaffak olabilir ve içinde makulün kabul ettiği bir yeni sistem tanımı da bulunabilir.