Üç gündür gerek gazete sayfalarında gerekse televizyon
ekranlarında Kemal Kılıçdaroğlu’na Çubuk’ta linç
girişiminde bulunan kişilerin yüzü ile karşılaşıyorum. Her bakışta
fotoğraf karesinin bir başka yanı ayrıca dikkati çekiyor.
Başta sorgulanıp serbest bırakılan Osman Sarıgün
olmak üzere, Kemal Bey’in tam karşısındaki yüzlere bakınca bunca
nefret ve kin nasıl bu insanların beynine, kalbine nakşedildi, diye
sormadan edemiyoruz.
Yanıtı bilsek de bu soruyu “çözümlenmesi gereken” konuların başına
koymak gerekiyor.
Çubuk olayından birazcık olsun ders çıkaran bir iktidarın her
şeyden önce kendine dönüp şunu sorması gerekirdi:
“Ben ne yaptım da, bu ülkeyi nasıl yönettim de bu insanların yüzüne
böylesine vahşi bir duygu yerleşti?”
Oysa tam tersini yapıyor.
Çubuk’ta oy oranı az olduğuna göre Kemal Bey, oraya gitmemeliymiş.
İzmir Bostanlı’da CHP’nin oy oranı yüzde 92. İzmir’e gelen
şehitlerimizin büyük bölümü buradaki Beşikçioğlu Camisi’nden
kaldırılıyor. O zaman buraya başka parti lideri gelmeyecek mi?
Bu, ülkeyi bölmek değil, parça parça etmektir!
*** İktidar, sağduyu ile gerçekleri
ortaya çıkarmak yerine olayı kendi işine yarayacak mecrada tutmak
için her şeyi yapıyor.
Hiçişleri Bakanı, linç girişimini bütün yönleriyle aydınlatmak
yerine CHP’nin hatalarını arayıp bulmak, bulamazsa icat etmek
derdinde.
Olayın bir provokasyon olmadığını daha ilk anda açıkladılar;
devamında sadece bunu besleyecek bulguları parlatmanın derdine
düştüler. Onlar da tel tel dökülüyor.
AKP’nin yarı ve tam resmî yayın organları dün de koro halinde
Erdoğan’ın Çubuk söylemlerini öne çıkarıp,
“Kılıçdaroğlu’nun linç girişimine uğrama suçu işlediğini” anlatmaya
çalışıyordu.
Gelinen noktada şehit cenazeleri, teröre karşı...