Ne yazacağımı ne diyeceğimi bilemiyorum…
Dünyada örneği olmayan bir afet… 10 ilimiz yerle bir… Binlerce can kaybı, on binlerce yaralı… Güney Anadolu neredeyse yok oldu!
“Çok üşüyorum baba” diyen yavrumuzu işittikçe içim küçülüyor…
Enkaz altında kızını kaybeden babanın o güzel elleri bir an bile bırakmadığı fotoğrafa bakarken kahroluyorum…
Prof. Dr. Hafize Öksüz Hocamızın, “Ayaklarımız üşüyor, çorap gönderin” feryadına tanıklık ettikçe insanlığımdan utanıyorum…
Malatya’daki bir kardeşimle konuşurken, “Abi burası Ukrayna gibi” dediğinde tüylerim ürperiyor…
Kahramanmaraş’taki bir siyasetçiyle konuşurken, “Murat bu bölge bitti, yerle bir oldu. Tarif etmek çok zor” diye ağlarken içim kan ağlıyor…
Daha acılar taptazeyken, ortada çok büyük bir felaket varken, bu acılar üzerinden siyaset yapanları gördükçe öfkeleniyorum…
Millet orada canıyla uğraşırken, sosyal medya üzerinden yapılan alçaklıkları gördükçe nefret ediyorum…
İletişimin çok önemli ve elzem olduğu böyle bir dönemde Twitter’a ulaşılamamasını yaşadığımızda endişeleniyorum…