Her gece küçük kızına bir masal okumadan onu uyutmayan babasına bir gece kızı sordu:
“Baba, masal dinlerken neden uykumuz gelir?”
“Masal, duymak istediğimiz şeyleri söyler de o yüzden kızım, rahatlarız,” dedi.
Başka bir gece de “Baba, neden bütün masallar mutlu biter?” diye sordu. Babası bu kez uzun uzun düşündü, kafasını kaşıdı, sonra da onun anlayabileceği şekilde, “Çocuklara umut lazım kızım. Her gece bir çay kaşığı kadar umut çocuklara iyi gelir, büyütür onları. O umut da masallarda var,” dedi.
Sonra kızının saçlarını okşadı, yüzüne tatlı bir öpücük kondurup ışığını söndürüp gitti.
Çocuk o gece de mutlu uyudu.
Bir kez de dağların her tarafını çepeçevre sardığı, kendisi de bir masal ülkesine benzeyen yaşadığı şehirden onları görmeye gelmiş olan büyükannesi bir yaz gecesi ona, uzun bir masal anlattı, masalın sonunda gökten patır patır elma düştü, tam uykuya yenik düşecekken büyükannesi, “Kızım büyüyünce de sakın masalını kaybetme,” dedi.