Birkaç hafta önce başka eve taşındık. Yeni yuvamız bir çiftlik evini andırıyor. Her taraf sessiz ve sakin. Etraf yemyeşil. Pencerenin önündeki ağacın dalları neredeyse içeri girecek gibi. Eskiden çok gürültülü bir caddede otururduk. Gürültüden ve egzoz gazından duramazdık. Burada kimsecikler yok. Derin sessizlik içinde insanın ruhu dinleniyor. Eskiden çevrede kargadan başka kuş göremezdik, şimdi penceremize flurya, saka gibi rengârenk kuşlar konuyor. Kapının önünde martılar dolaşıyor. Eşim onlara ekmek atınca teşekkür makamındaki çığlıkları bizi ayrıca mutlu ediyor. Dün eşime sordum:- Nasıl yeni evimizden memnun musun?- Hangi yeni ev?- Şu...