Son beş yılda selam verdikten sonra konunun dolara gelme hızı,
kurun yükselişini aratmıyor.
Hepimiz, Tahtakale dövizcileri gibi, ellerimizdeki telefonlarla
saniyesi saniyesine dolar kurunu birbirimize aktarıyoruz.
Vatandaşın bu halini "Doların mı var ki" diye aklınca tiye alanlar
yanılıyorlar.
Çünkü ülkenin derdinin hepimizi germesinden daha doğal, insani,
medeni bir durum olamaz.
Bizler, üretim ilişkilerine katkımız farklı seviyelerde olsa da, bu
ekonominin birer ortağıyız. Ondan eksilen bizden eksilir. Dolaylı
etkilerini hissedeceğimiz bir dert varsa da konuşuruz.
Kaldı ki bu ilgi, doların sürekli gündemde kalıp bir yatırım
aracıymış gibi algılanmasına yol açsa da bu müzmin sorunun net
şekilde algılanmasına da yarıyor. Ki bu da yarısını rakamların
yarısını da toplumsal psikolojinin belirlediği ekonomik krizlerle
mücadelede en etkili silah.
Siyasi görüşleri farklı olsa da vatandaşlar, son günlerdeki döviz hareketliliğinin "asıl nedenine" dair büyük oranda hemfikir.
Aklı başında herkes doların yükselişinde, casus Brunson'ın bırakılmaması ya da ekonomi politikalarındaki tercihler dışında dış faktörlerin daha belirleyici olduğunu kabul ediyor.
Dolarla düşüp kalktığımız bu gündemde, "ayakta kalmaya çalışanların" hikâyesi üç aşağı beş yukarı böyle...
Son derece ciddiyiz yani. *** Bir de dolar yükseldikçe sırıtarak alçalmaya başlayanlar var.
Komedileri ibretlik.
Dolar gündemimize, gizleyemedikleri bir sevinçle, sırıtarak dalıyorlar.
Millet de, kalelerine giren topa "gol" diye sevinecek kadar sürünen bu faydasızları rakip, yabancı görünce basıyor kalayı tabii ki. Bense acı acı gülümsüyorum daha ziyade.
Dün de onlardan biri, ünlü bir mankenimizle evliliğinden sonra adı daha bir duyulan Mirgün Cabas sağ olsun bizimle dertleniyordu.
"Eğer doların düşmesini istiyorsanız, papazı bıraktığınız gün Osman Kavala'yı, Enis Berberoğlu'nu ve diğerlerini de bırakın!" Evet, doların düşmesini istiyoruz Mirgün Bey. Hatta üstüne seni de verelim, tabii sen de bizler gibi doların düşmesini istiyorsan.