Doksanlı yıllardan günümüze uzansak..
Ömrü..
Dört aylık hükümet gördük..
Hem de iki kez..
Beş aylık hükümet gördük..
Bir yıllık hükümet gördük..
İki yıllık gördük..
Üç yıllık gördük..
Girmediğimiz, denemediğimiz test etmediğimiz kalmadı..
2002’den bu yana tek parti iktidarı var.. Dört başbakan (Gül, Erdoğan, Davutoğlu, Yıldırım ) görsek bile kadrolar aynıydı..
15 yıldır ülkeyi yöneten aynı ekip..
***
Ezcümle; hükümet çeşitlerinin her türlüsünü gördük..
Kısasını da gördük, uzununu da..
Tek partilisiyle de yaşadık, iki partili üç partili koalisyonlarla da..
Güçsüzünü de çok güçlüsünü de..
***
Gelin, şimdi de Türkiye’nin kronik sorunlarına bakalım..
Terörü birinci sıraya koyalım mı?
Koyalım..
Hele son yıllarda yenileri de katıldı..
Sonra…
Mesela enflasyon.. Derecesi değişse de hâlâ önemli baş ağrıtıyor..
Mesela işsizlik.. Gençler perişan.. Her dört gençten biri işsiz..
Mesela yüksek faiz.. 90’lı yıllara bakıldığında buna da şükür dense bile hâlâ manşetlerde.. Hâlâ yatırımın önündeki en büyük engel..
Mesela bürokrasi.. Ayrı bir millet olarak her dönem etkin..
Mesela özgürlük-güvenlik dengesi.. Ben kendimi bildim bileli ayar tutmadı.. Ayar tutturulamadı..
Mesela adalet.. On binlerce kişi üç haftadır yürüdüğüne göre, hâlâ mumla aranıyor..
Bir ara düzelir gibi olsa da 2007’den sonra rayından çıktı.. Daha doğrusu çığırından çıktı.. FETÖ denen yapı dibe vurdurdu..
***
Sorunlar neredeyse 25 yıldır, 30 yıldır aynı..
Bazen biri manşete çıkıyor, bazen biri..
Sorun sistemde mi?
Hayır..
Sorun bizde..
Sıcak örnek.. Bugünlerde manşette olan adalet.. Ama maalesef siyaset dünyasının bir kısmı adalet arıyor öteki kısmı adalet arayanlara karşı çıkıyor..
Toplum da karnıyarık gibi bölünüp arkalarında hizalanıyor..