Hayat devam ediyor, diyorlar, öyle olsa gerek. Canından çok sevdiğin anneni, babanı, eşini, evlâdını toprağa veriyorsun… Kırk yıla yaklaşan bir arkadaşlık kabirde son buluyor… Sonra karnın acıkıyor, uykun geliyor, eline tutuşturulan çayı yudumluyorsun.
İnsan acılara karşı nasıl da dayanıklı.
Her türlüsüne.
Aksi halde çöker gideriz.
Tabii, gittiği yerin güzel olduğuna inanmak, en can alıcı nokta.
Coşkulu bir bahar yükseliyordu Selman’ı defnettiğimiz yerde; ağaçlar çılgınca çiçeğe durmuşlar.