İnsan açlığa ve susuzluğa belli bir süre dayanır sanıyorduk.
Demek bizim bildiğimizin ötesi varmış. Hesap üstünde hesap, kader üstünde kader gibi.
Yıkılan binanın enkazı altında kalan canlar, saatler süren çalışma sonrasında kurtarıldığında, hep birlikte nasıl sevindik. Günler geçmişken sağ çıkan depremzedeleri görünce, insan olanlar çok duygulanıp yaş dökmedi mi gözlerinden?
Kurtarma ekipleri enkazda güçlükle koridor açıp depremzedeyi çıkardığında, dışarıdakiler sevinçten “Allahuekber” diye bağırmaktaydılar.
Kim bilir o sırada ekran karşısında kaç kişi aynı şekilde ayağa fırlamaktaydı.
Bundan güzel çok az şey olabilir dünyada. (Henüz ne olduğuna dair bir fikrim yok.)