Ortaokuldayken bazen derslere ara verip fıkra anlatılır, şarkı türkü söylenirdi. Bir arkadaşımız üç sene boyunca hep aynı türküyü söyledi. “Çarşamba’yı sel aldı, bir yâr sevdim el aldı.”
Şarkı türkü defalarca dinlenebilir de fıkra öyle değil. Bir başka arkadaşımız ise üç sene boyunca hep aynı fıkrayı anlatmıştı. Başka fıkra bilmezdi.
Ne zaman elini kaldırsa, bütün sınıf bilirdi ne anlatacağını.
O zamanlar çocuklar daha ağırbaşlıydı muhakkak. Sabırla dinlerdik.
Oflayan puflayan olsa da o duymazdı.
Ne var ki aynı şeyi lisede yapmak imkânsızdır. (Belki de o yüzden sabit fıkracı arkadaşımız liseye devam etmedi.)