Sabahın adeta iple çekildiği bayramlara tutunduk yoksulluğumuzu unutturan ve naza hasret çocukluğumuzla...
Bizler mi çocuktuk gerçekten, yoksa bizi çocuk sevincine boğan o tertemiz ve yiğit zamanlar mı?..
Her şey ne kadar da güzel, ne kadar da “iyi” ve ne kadar da kendi halindeydi değil mi?..
Ne kadar da insancaydı her şey ve ne kadar da “adam” gibi yaşanırdı sınır mayınlarının insafsız zulmüne bile direnebilen zamanlar!..
Düşünsenize; Urfa’nın tarih kokan o nostaljik yıllarını... Gizemini eskimiş mağaralara nakşetmiş, Bizans kayalıkları arasına saklanmış bağlardan bir gazel gibi yükselirdi üzüm, “çağla” ya da nar kokusu!..