“Hevasını ilah edineni gördün mü?” (Furkan, 43)
Heva, insan ruhundaki şerre olan meylin kendisidir. Kur’an’da hevanın ehva şeklinde çoğul olarak zikredilmesi, bir kimsede hem başkalarından farklı bir hevânın olabileceğini ve hem de aynı kimsede sonu gelmeyen hevâ türlerinin bulunabileceğini işaretler.
Allah, insan ruhunu iki ana kısma ayırmış, bir kısmını hevanın, diğer kısmını ise hidayet kaynağı anlamında hüdanın eline teslim etmiştir. Heva, insan ruhundaki bütün batıl ve kötülüklerin ana kaynağıdır. Hüda ise her türlü erdem, fazilet ve iyiliklerin membaıdır.
İnsan ruhu bu iki zıt kutbun dengesiyle dengelenmiş, hangi taraf ağır basarsa, o yönde hal değiştirir olmuştur.
Heva, kendi varlığını pek çok zaafla perdelemiş, insan o zaaflarıyla uğraşırken hevanın varlığından habersiz kalmıştır. Onun varlığından bizi haberdar eden vahiy bilgisi, yani Kur’an’dır.