İstanbul’a ilk geldiğim yıllarda ticaretle uğraşmaya karar vermiştim. Esenler Atışalanı denilen semtte küçük bir video kiralama dükkanı açmıştım. İlk dönemler, işler sanki idare edebilecekmişim gibi sürdü, sonraları yavaş yavaş zarar etmeye başladım. Uzatmayayım; 1,5 yılın sonunda dükkanı kapatmak zorunda kaldım. Dükkanı kapattım ama ailemin geçimini nasıl sağlayacaktım? Eşim ve iki çocuğum benden nafaka bekliyorlardı. Başkalarının yanında bir iş bulmam aylarımı aldı. Bu süre içinde ailecek çok ciddi sıkıntılar yaşadık. Şimdi itiraf ediyorum; bazen eve beş parasız, eli boş dönüyordum. Cebimde bir ekmek alacak kadar param bile olmazdı. Eve gelir yatsı ezanının okunmasını bekler, sonra da küçük çocuğumu komşudan, eğer varsa, fazla ekmek almaya gönderirdim. Aslında o üç ay içinde komşudan sadece fazla ekmek talep etmedik, kimi gü