İmparatorluklar çağının sona erdiği 19. yüzyılda hemen her etnik grubun kendi devletlerine sahip olmak yolunda çabalara giriştikleri orta ve doğu Avrupa coğrafyasında diğerlerine benzemeyen bir etnik milliyetçi hareket de filizleniyordu: Siyonizm adı verilen Yahudi milliyetçiliği...
Diğerlerine benzemiyordu çünkü Yahudiler devlet kurmak için bir toprak parçasına sahip değillerdi.
Herhangi bir ülkede veya bölgede çoğunluk oluşturabilecek nüfusa da sahip değillerdi. Hatta aynı dili konuşuyor bile değillerdi. Bulundukları ülkelerin dilini kullanıyorlardı. Mizrahi adı verilen Ortadoğu ve Mağrip Yahudileri kendi aralarında Arapça, Sefaradlar İspanyolca kökenli (Ladino), Aşkenazlar ise Almanca kökenli (Yidiş) birer dil konuşuyorlardı ama ayrıca yaşadıkları her ülkede o ülkenin ulusal dilini de kullanmak durumundaydılar. Dolayısıyla Kafka, Zweig, Canetti gibi yazarlar yaşadıkları ülkenin dilini ve kültürünü zenginleştiren eserler verebildiler.
(Dünya Yahudileri arasında yaşadıkları ülkenin dilini kullanmak konusundaki tek istisna Türkiye Yahudileridir. Kahir ekseriyetini 15. yüzyılda İspanya’dan kovulan Sefaradların oluşturduğu Türkiye...