Ben Malatya’nın Doğanşehir ilçesinden şehit piyade
onbaşı Barış Aybek...
Teröre feda edilmiş
evlatlardan biriyim... Önce
insanım... Yüreğim sevgiyle dopdolu...
22 yaşındaydım...
Şırnak 6. Motorlu Piyade Tugay Komutanlığı Akdizgin Karakolu’nda
görev yapıyordum.
Aylardan mart, ölümümden beş ay önce,
lacivert atlas giymiş bir gecenin
içindeydim.
Renklerle parlayan gökyüzünde yıldızlar hasret şarkıları
söylüyordu.
Düşlerimle baş başaydım. Kimi arkadaşlarım çoktan uyumuş,
nöbetçiler ellerinde silahlarıyla görev başındaydı.
Yorgunduk,
kendi sevdalarımızı, özlemlerimizi içimizde çoğaltıyorduk.
Ben bu topraklarda yaşayan yoksul bir ailenin çocuğuydum, askerlik
görevi için buradaydım.
Ben o gece yıldızları seyrederken aklıma nice ölümler, acılar
geldi.
Ölümü hiç düşünmemiştim. Beş ay sonra ağustos
ayında öleceğimi nerden bileyim.
Ben bu ülkeyi seviyordum ama ona, daha
doğrusu ülkeyi yönetenlere, hayatımızı
çalanlara karşı öfkeliydim.
Twitter’da şunları yazıp paylaşmaya başladım:
“Benim bir gün Ahmet Kaya konserine
gitme ihtimalimi çalan ülkesin sen Türkiye!”
“Eve ekmek götürmek zor derlerdi de
inanmazdık... Berkin Elvan ölümsüzdür...
”