İslâm, birliği farz, tefrikayı ise haram kıldığı için iman, şuur ve ilim sahibi müminler asırladır birliği kurmak, korumak ve tefrikayı önlemek için azami gayret gösterdiler.
Bunların karşısında iki grup var olageldi: Biri dışarıdan, diğeri içeriden.
Dışarıdan olanlar İslam düşmanı mutaassıp kâfirler ile gözünü ve vicdanını dünya, madde ve menfaat kör etmiş olan insan kılıklı canavarlardır. Bunlar ya bâtıl dinlerinin (din adamlarının) sevkiyle veya menfaat saikıyla ara vermeden İslam dünyasına saldırdılar, planlar ve tuzaklar kurdular, fırsat buldukça askerleriyle ve beşinci kol faaliyetleriyle topraklarımızı işgal edip maddi ve manevi değerlerimize el koydular. Dün böyleydi, bugün de böyledir.
Allah Teâlâ mübarek dinine sarıldığımız müddetçe bize yardım edeceğini, üzülmemize ve korkmamıza gerek bulunmadığını çünkü zaferin ve üstünlüğün bizim olacağını müjdelemiş idi. “Allah’ın ipine sımsıkı sarılmamızın” yanında bir de “tefrikaya düşmeyin” buyurmuştu:
“Allah ve resulüne itaat edin, birbirinize düşmeyin, sonra zayıflarsınız ve zaferi elden kaçırırsınız. Sabredin, kuşkusuz Allah sabredenleri sever.” (Enfâl:8/46)
Bu irşadı, bu uyarıyı, bu buyruğu müminler tutup İslam’ın rahmet ve izzetini bütün insanlığın önünde temsil edecekleri yerde kâfirler tersinden uygulayarak istifade ettiler. “Mâdem Allah, bunlar tefrikaya düşünce mağlup olacaklar” diyor, biz de bunu sağlayarak onları zayıflatalım ve amacımıza ulaşalım” dediler, dediklerini de yaptılar.