"Hadi uyu, dedi annesi yavaşça...
Küçük çocuk yattı, soluğunu yatıştırdı, her yer sessizdi.
Eli göğsündeydi, sonra yavaşça elini göğsünden ayırdı, nefesini
tuttu, bekledi, avcunu açıp yırtılan tuvalden kalan bez parçasını
düzeltti.
Ay ışığında bütün dünya uykudaydı.
Ve gülümseme elinin üzerinde
duruyordu.
Kendi kendine sessizce mırıldandı: Gülümseme, güzelim
gülümseme...
Ay gökyüzünde önce yukarıya, sonra aşağıya doğru kayarak sabaha
doğru ilerlerken o karanlığın içinde gülümseme bütün sıcaklığı ve
yumuşaklığıyla orada ışıl ışıldı..."
*** Ray Bradbury'nin...