Milleti sadece tarihi bir hikâye...
Halkı folklorik bir gerçeklik...
Dini kişisel bir mesele...
Devleti bir grup imtiyazlı seçkinin tankı, topu, bürokratı
sanarak...
Ara sıra bunların her birinden sızlanıp birbirine "kültürlü insan"
muamelesi çekerek ve "muasır medeniyet seviyesi" karşısındaki
ezikliklerini görmezden gelerek...
Yaşayıp gidiyorlardı.
Kendilerince "kaliteli yaşam"ın yolunu bulmuşlardı...
Siyasetçi önünde ceket ilikleyip yerlere eğilip
arkalarından atıp tutuyorlardı.
Paşalar önünde hazır ola geçip arkalarından "bunlar da hiç
gelişmiyorlar yahu, asla Batı demokrasileri
gibi olamayacağız" diye söylenmeyi seviyorlardı.
Hele bir de sermaye oligarşisinden parmakla sayılan ailelerden
birinin dış kapısının dış mandalı bir akrabaları varsa...
Değmeyin keyiflerine...
Acıklıydı halleri ama ne güzel ki, bunu hiç bilmiyorlardı.
Hayat mı?
Kişisel gelişim kitapları okuyup yıllar boyu yerinde saymak;
astronomi öğreneceğim diye başlayıp astrolojiye takılmak...
İki aforizma, üç seyahat, çocukların "iyi eğitimi" falan neye
yetmezdi ki!
Bütün bunlar onlar için üretilmişti.
Ölüm mü?
Daha yaşarken korkudan ölüyorlardı zaten.
Cenazelerini nasıl kaldıracaklarını bilemiyor ama neyse ki çarşıdan
(halktan) birkaç esnaf destek çıkıyordu da,
halledebiliyorlardı.
Dünyaya "fırlatılmış" gibiydiler ama "neden bu coğrafyaya
fırlatıldıklarını" sorgulamaya çalışıp kahroluyorlardı.
Aralarından "bir dakika, işin doğrusunu öğrenelim" diyeni
unutulmaya terk ediyor ya da açıkça dışlıyorlardı.