Şairin dediği gibi: “Bazen sadece yorgun oluyor insan,
ne küs ne yalnız ne de âşık...”
İnsan yorulur bazen… Yorarlar çünkü... Herkes üstüne gelir hayatın
geldiği yetmiyormuş gibi..
Aslında hayat insanı yormaz, insan insanı yorar. Çünkü hayat
topraktır, kuyuyu insanlar kazar!
Göründüğü gibi olmayanlardan, olduğu gibi görünmeyenlerden,
Yolun yarısına varmadan maskeleri düşen, riyakârlarla
yürümekten,
Hak ettiğimizi düşlemekten, hak etmediğimizi görmekten yorulur
insan...
Seviyormuş gibi yapanlardan, iyi biriymiş gibi davrananlardan,
Tutacakmış gibi söz, gitmeyecekmiş gibi ümit verenlerden,
Gidenlerin ardından keder rengi gözlerle yarım kalmaktan,
Her seferinde "tamam geçecek" diye kendini
avutmaktan,
En çok da kıyamadıklarımızın bize kıymasından yorulur...
Yüzüne kapanan kapılardan, yüreğinin perdelerini örterken ellerine
bulaşan yalnızlıktan;