Kadınlar silmeyi sever… Elinde bez bütün gün orayı burayı
siler.
Gazetesini okur, bulmacasını çözer kalkar onunla bir de camları
siler.
Yer, kapı, baca derken temizlikte hızını alamaz, boya badanaya
gerek kalmaz, duvarları siler!
Çirkin mi çıkmış?! Hiç tahammül edemez; o fotoğrafı siler!..
Gönderilecek ağır mesajda, o eve geç kaldığında, sitem yapacağında
kurar kurar, yazar yazar..., siler.
Ayrılınca, mevtayı derhal sosyal medya ağlarından, rehberinden
siler.
Fotoğraf yakmak arabesk kliplerde kaldı; telefondan fotoları da
siler.
O’na güvenip kurduğu boşa çıkan hayallerini siler!
Kahkahasının tam ortasında gelir aklına, gülüşünü siler… Ciddi bir
şey konuşurken eliyle masayı siler.
Kâh kalp çizer kâh isim yazar; camdaki buğuyu siler.
Asmadan önce çamaşır ipini nemli bezle siler.
Toplulukta hemcinsinden bir tehlike, bakış hissettiğinde eşinin
omzundan hayali tozları silkeler, bir şeyler siler! Sevdiğindendir
ki; bazen her şeye rağmen affeder ve bütün hafızayı siler… Muhatabı
kırmamak için yüze gelen tükürüğü çaktırmadan siler. Doğum
günüymüş, evlilik yıl dönümüymüş, sevgililer günüymüş;
kutlanmayacağını bildiği çoğu özel günü takviminden siler.
Gerçek hayatta yapılamadığından olsa gerek sanal ortamda akrabaları
siler.
Hijyene düşkündür; restoranda çatalı kaşığı peçeteyle siler.
Her lokmadan sonra ağzını kibarca siler.
Ama çocukların burnunu illaki hunharca siler!..
Yaşlıları kıymetlidir; her şart altında onlara bakar, elini ağzını
sabunlu bezle siler… Bir yandan çalışır, bir yandan evi çekip
çevirir, bir yandan çocuk bakar yetiştirir, öte yandan eşe dosta
akrabaya yetişir, arada da terini siler... Çoğu zaman dibindeki
bile duymaz, gözyaşlarını usulca yastığına siler.