Sokakta bir yabancıya saat sorarken bile son derece kibarız amma
velakin yakınlarımıza kaba... Belki de bir daha hiç görmeyeceğimiz
birine dahi kibar, saygılı olmamız gerektiğini biliyor ve de
uyguluyorken evde, yakın çevrede kabalık yahut en iyi hâliyle
'aşırı rahatlık' neden?
Huzur önce içeriden başlar...
Hintli bir öğretmen öğrencileri ile gezinirken Ganj Nehri kenarında
birbirlerine öfke içinde bağıran bir aile görmüş. Öğrencilerine
dönüp “insanlar neden birbirlerine öfke ile bağırırlar?” diye
sormuş. Öğrencilerden biri “çünkü sükûnetimizi kaybederiz” deyince
öğretmen “ama öfkelendiğimiz insan yanı başımızdayken neden
bağırırız? O kişiye söylemek istediklerimizi daha alçak bir ses
tonu ile de aktarabilecekken niye bağırırız?” diye tekrar
sormuş.
Öğrencilerden ses çıkmayınca anlatmaya başlamış: “İki insan
birbirine öfkelendiği zaman, kalpleri birbirinden uzaklaşır. Bu
uzak mesafeden birbirlerinin kalplerine seslerini duyurabilmek için
bağırmak zorunda kalırlar. Ne kadar çok öfkelenirlerse, arada
açılan mesafeyi kapatabilmek için o kadar çok bağırmaları
gerekir.”