Küçük çocuk, annesi nakış işlerken dizlerinin dibinde oturup onu
seyretmeyi çok severdi. Bir keresinde aşağıdan annesine doğru bakıp
sordu:
“Anneciğim, ne yapıyorsun?”
Annesi, tatlı ve şefkatli bir sesle cevap verdi:
“Nakış işliyorum yavrum. Bu kasnaktaki kumaşın üstüne güzel
desenler işlemeye çalışıyorum.”
Küçük çocuk:
“Ama yaptığın şey, hiç güzel görünmüyor, karmakarışık…”
Gerçekten de çocuğun oturduğu yerden bakınca, annesinin elinde
tuttuğu kasnağın altındaki ipler karmakarışık duruyor, üstünde
görülen san’atlı işlemelerden ise hiçbir eser görünmüyordu. Çocuğun
bu sözüne annesi gülümseyerek: