Futbolun kendi hikayesindeki ironileri izledik maçta. Savunmak
için örgütlenip, hücum etmek adına tek planı (Onuachu) olan bir
Trabzonspor vardı. Halbuki duran toplar, formda oyuncuları ve sezon
başından beri devam eden planı ile Fenerbahçe'nin alternatifleri
çoktu. Avcı klasiğini yaptı;
merkezi çok oyuncuyla kapattı, duvarı ördü. Sonrasına maç karar
verecekti, Samet buradaki paragrafları yazdı.
Halbuki taraftarın da bizim de beklentilerimiz çok farklıydı bu
maçta. Trabzon'un kalitesi de oyun anlayışı da tartıya koyduğunuz
zaman yetmiyordu Fenerbahçe'yi yenmeye. Zaten ironi de buradan
başlıyor.
Evet; Becao, Djiku veya Fred önemli
oyuncular. Ama bir Kadıköy gecesinde açık kapanmalıydı.
Samet Akaydın bu mecburi seçimde, yenilen üç golde de hatalardan
pay aldı kendine. Livakovic gibi tecrübeli bir
kalecinin de özellikle yüksek toplarda
daha akıllı olması gerekirdi. Öne
geçmek...