Depremin üzerinden tam 116 gün geçti, peki ya neler değişti,
bölge şu an nasıl? Eskisi gibi değiliz bir kere, geçmeyen bir acı
var. Bunların dışında yaraların sarıldığını yerinde görmek, umudun
yeniden filizlendiğini çocukların enerjisiyle anlamak iyi
hissettiriyor. Yüz yılın felaketinden hemen sonra ayakta kalmaya
çalışan Kahramanmaraş'tayım. Bölgeden farklı şehirlere ciddi bir
göç olduğu gerçek. Diğer yandan yaşadığı şehri yıkılsa da bırakmak
istemeyen yüzlerce insan, konteyner kentlerde kalmayı sürdürüyor.
Kalıcı konutların inşası hızlı ilerliyor, enkazların birçoğu
kaldırılmış, yerine bir şey yapılamıyor ancak yok olan caddelerin,
sokakların dümdüz olduğunu görüyorsunuz. İlk dikkatimi çeken şey,
konteyner kentin temizliği oldu.
Bu geçici barınma alanına büyük titizlikle bakılıyor. Çocukların
yüzlerindeki gülümsemeler ve enerjik oyunları, yaşadıkları
zorluklara rağmen ne kadar dayanıklı olduklarını gösteriyor.
Maraşlılara hayata geri...