Hekimlere yönelik saldırılar nedeniyle yeniden konuşur olduğumuz konu bu.
İnsan hayatıyla doğrudan ilgili bir işi yaptıkları için, kendilerini “Kutsal ve riskli bir mesleğin mensubu” olarak tanımlıyor hekimler.
Geçmişte doktora görünmek ve onun ilgisine mazhar olmak, önemli bir ayrıcalıktı. Hastanelerde doktor arasan bulamazdın çünkü öğleden sonra kendi muayenehanelerinde çalışırlardı. Parayı bastırırsan özel ilgiden nasiplenirdin. Sonra her şey değişti. Hasta-Hekim ilişkisindeki iktidar da yer değiştirdi ve devletin verdiği imkânları arkasında bulan vatandaş, kendisini “sağlık hizmeti alan”, doktoru da “vermek zorunda olan” diye tanımladı. Bu eşit ilişki onda biraz da güç zehirlenmesine yol açtığı için, haksızlığa uğradığını düşündüğünde hukuki süreçleri takip etmek yerine “kişisel infaz kurumu”nu devreye sokmaktan kaçınmadı. Çünkü ceza kanunları da onu korumaktaydı. En ağır darp ve yaralamada bile paçayı rahatlıkla kurtarabiliyorlardı.