Kimi arasam ağlamaktan konuşamıyor.
Hayatını kaybedenleri görüyoruz ekranlarda, bir posta ağlıyoruz. Enkazın altında kalan ve can vermiş kızının saatlerce elini bırakmayan babanın fotoğrafına bakıyoruz boğazımız düğüm düğüm. Sonra “Ayaklarımız üşüyor, çorap gönderin” diyen hekimi izlerken başlıyoruz yine hıçkırmaya.
Enkazın altından Allahu Ekber (Allah büyüktür) nidalarıyla sağ kurtarılan bir çocuk, kurtulduktan sonra etrafına şaşkınlıkla bakan yaşlı adam, tam enkazın altından çıkarken “Bana bir başörtüsü gönderin” diyen abla ve onu “Senin imanını seveyim” diye karşılayan AFAD görevlisi, kaybolan çocuğunu bulan annenin sevinci, annesi babası depremde ölmüş, akrabaları aranan iki çocuk ve kameralara bakan dört çift göz...
Gözlerimiz kıpkırmızı…
AFAD mensuplarının, onlarla birlikte hareket eden gönüllülerin,
itfaiyecilerin, KIZILAY’ın, UMKE’nin, Mehmetçiğin, jandarmaların,
polislerin, madencilerin, Macar, Yunan, Özbek ve Azerbaycanlı
kardeşlerimizin ve diğer ülke yardım ekiplerinin oradaki insanüstü
çabalarını görüyor, kendimizden taşıyoruz.
Tonlarca mühimmat yüklü askeri helikopterler sabaha kadar durmuyor. Yardım tırları bozuk yolları aşıp deprem bölgelerine ulaşmaya çalışıyor.