Her kafadan ayrı bir sesin çıktığı bir ülke burası. Basit konularda ve aile arasında çıkan bir ihtilaf bile kanlı çatışmalara yol açabiliyor bu ülkede. Üç kişinin birbiriyle çelişen beş ayrı görüşü savunduğu kolayca kavgaya dönüşüveren ortamlarla karşılaşılabiliniyor.
Böyle bir ülkede, altı ayrı partinin liderine, cumhurbaşkanı adaylığı gibi bir konuda, son sözü söyleme hakkı tanındı.
Seyreyleyin gümbürtüyü…
Gümbürtü tam anlamıyla henüz başlamadı, sadece ilk salvolar işitiliyor.
Tavırlar aslında belli.
CHP kendi liderini cumhurbaşkanı seçtirmek istiyor, liderleri Kemal Kılıçdaroğlu da bir süreden beri benimsediği tavır ve kullandığı söylemle, onların bu arzusuna ısındığı izlenimini veriyor.
Masada oturan bir başka lider, İYİ Parti genel başkanı Meral Akşener, CHP’li masa arkadaşının adaylığına doğrudan karşı çıkmıyor, ancak ‘seçilebilir aday’ şartını ileri sürerek, adayı belirleme sürecinde kendilerinin de söz hakkı bulunduğunu hatırlatıyor.
İYİ Partili ağızlar çok önceden başlayarak, gönüllerinde, ’seçilebilir aday’ olarak gördükleri Ankara belediye başkanı Mansur Yavaş’ın yattığını belli etmekteler.
Mansur Yavaş nasıl ‘seçilebilir aday’ oldu?
Kamuoyunun nabzını tutma amacıyla yapılan araştırmalarda “Kimi cumhurbaşkanı olarak görmek istersiniz?” diye özetlenebilecek sorulara cevap olarak yoğun biçimde onun ismi verildiği için olmalı.
Peki o soruya muhatap olanlar muhalif bilinen isimler arasından neden en çok onun ismini veriyorlar?
Emin olun, bu sorumun aklı başında bir cevabıyla bugüne kadar karşılaşmadım.
Mansur Yavaş’ı ‘seçilebilir aday’ haline getirmeyi sağlayan bilinen tek bir özelliği var: Kritik konularda herhangi bir görüş açıklamaması…
Siyasi hayatın içerisinde yer alan hemen herkesin kamuoyunu ilgilendiren belli başlı konularda ne düşündüğüne dair bir kanaatimiz var; ancak en son görevi ülkenin başkentine başkanlık yapmak olan Mansur Yavaş bir istisna.
Onu araştırmalarda ‘seçilebilir aday’ haline getiren de onun bu istisnai hali…