I-
Geçen hafta huzurunuza çıkamadım. Ki zor zamanlar için yedek yazılarımı hazırda tutarım. Bu defa araya ölüm girdi. Bendeniz ölüm karşısında “Hayat devam ediyor.” diyenlerden olmamaya gayret ediyorum. Hayat devam eder etmesine, ama bizim yakınımıza düşen ölüm ile hayat durmasa da yavaşlamalı bir müddet, zira günlük telaşe ölümlü oluşumu unutturan bir iksir adeta...
Ruhun aynı basamakta eyleşmesini, hatta bulunduğu basamaktan aşağı düşmesini engelleyen, başkasının ölümünde kendi ölümümüzü, faniliğimizi idrak ediş tecrübesidir. Her ölen ile bir kaç günlüğüne dahi olsa, ölmeden evvel ölme temrinini yerine getirmek gerektiğine inanıyorum. Lakin medya üzerinden her gün onlarca ölüm haberine tanık olan benliğimiz ölümü idrak etmekte zorlanıyor. O kadar zorlanıyor ki en yakınını kaybedenler bile ölüm ayrılığını sosyal medya hesabı üzerinden sağaltmaya çalışıyor.