Annem için üzülüyorum.
Emekli olunca herkes onun hayatını düzenlemeye kalktı. Herkes onu bir şekilde kendi hayatına iliştirmeye çalışıyor. Kimseler hayatını örgütlemeye kalkmasın diye aklıma kurs geldi. Biliyorum ki evde olduğu sürece babaannem hiç rahat vermeyecek. Nereden biliyorum? Arkadaşım Aslı’dan. O sosyal medyasında annesi ile babaannesi arasındaki didişmeyi, “gelin -kaynana kavgasının sosyal medya hali” diye paylaşıyor.
Aslı’nın paylaşımları farkında olmadan benim deneyim haneme kaydolmuş meğer. Annemi bir kursa yazdırmaktan başka çare yok.
Bütün kurslara baktım. Resim kursu, müzik kursu, yabancı dil kursu. Seramik, cam üfleme. Hocalar ile whatsapp üzerinden konuşup, kursiyer profilleri hakkında bilgi ediniyorum. Hiçbirisi anneme uygun değil. Arapça kursuna bile baktım. Arapça kursu ile biraz ilgilendi esasında. “Hastanelerde Arapça bilen sağlık görevlilerine çok ihtiyaç oluyor” dedi. “Ezber yapmak seni yorar anneciğim biraz dinlen ondan sonra bu meşakkatli işlere girişirsin” dedim. Sanki yeniden hastaneye dönecekmiş gibi Arapça bilen personele ihtiyaç var demesi garibime gitti.
Neyse sonunda hesap işi öğreten nakış kursu buldum. Gülmeyin ya! Niye gülüyorsunuz? Haklısınız hesap işi iğne ile kuyu kazmak. Yani baştan aşağı meşakkat.
Niye mi hesap işi? Annem yaptığı işi görmek ister. Başı sonu olsun ister. Kursiyerlerin yaptıkları nakışlara baktım çok hoş işler. Bir de annem öğrendiğini ya öğretecek ya öğrendiği ile yaptığı ürünleri paylaşacak. Yok sosyal medya paylaşımı değil kast ettiğim, eşe dosta hediye edecek anlamında. Annemin sosyal medyası yok. Sorunların önemli bir kısmı buradan kaynaklanıyor . Sosyal medyası olsa başka sorunlarımız olacak o ayrı.