SON üç gün, uzunca bir karayolu turu attım... Ege'den Marmara'ya yol boyu sohbetler...
Sade, rol yapmayan, içi neyse dışı o olan bir yol sohbeti...
Muğla, Aydın, İzmir, Manisa, Akhisar, Bandırma, Bursa,
İstanbul...
Saruhanlı'da Menekşe Lokantası'nın muhteşem köfteleri...
Önündeki ağaçlığa oturmuş Urfalı bir ailenin sohbetleri...
Aydın'da asırlık bir çiftçi...
Manisa'da bir tamirci...
Bandırma'da bir yol büfesi...
Bursa'da su satan bir genç...
Uludağ Üniversitesi'ne giden bir otostopçu...
Kırkağaç'ta kavun başında uyuyan İsa...
Yaklaşık 1000 kilometrelik bir 'yol macerası'.
'Seçim nabzı tutan' gazeteci olmayı hiç sevmedim. Nabız falan
tuttuğum da yok.
Yol sohbetleri...
Öyle siyasi parti temsilcileri, sanayici, şehrin ileri geleni,
belediye başkanı, valisi falan da yok.
Yol boyu... Sokak havası var.
Soru yok, sohbet var.
"Kaça bu kavun hemşerim" diye başlayan, "Günde kaç şişe su
satıyorsun" diye süren, "Amma güzelmiş köftelerin", "Domatesler
Çine'den" diye güldüren sohbetler...
Şimdi sırasıyla 'yol izlenimleri'...
Bunca acıya, kana, gerilime, sıkıntıya rağmen bizim insanımız hayat
dolu.
Bir çay bahçesinde, küçücük bir havuz başını, Karayipler'i yaşar
gibi yaşıyor. Çünkü mutlu.
Ve en önemlisi, tamahkâr. Fiyatlar makul...
Sıkıntı yok mu? Ağzını açan 'işsizlik' diyor.
Hemen her çiftçi, çocuğunu bir üniversitede okutmuş. Ama dönmüş
gelmiş çocuk. İş yok.
Remzi Dayı diyor ki, "Cahilin işsizliği kolay olur. Ama okumuş
çocuğun işsizliği çok ağır oluyor."
Bu sözü hiç unutmayacağım.
Üniversite mezunu çocukların işsizliği aileyi de kenti de
bunaltıyor.
Diyor ki:
"Çocuk okumadığı için kızsa hemen everiyorduk. Oğlansa birinin
yanına tarlaya veriyorduk. E çocuk şimdi okudu. Öğretmen çıktı.
Sağlıkçı oldu. İş bulamadığı zaman bakışları bile bize yara oluyor.
Tarlaya gönderemezsin ki. Bir gün, iki gün, üç ay işkence..."
Yani...
Üniversite açmakla, sınav icat etmekle olmuyor.
SEÇİMLER NE OLUR