ADI Sıtkı Kundak’tı...
Zihinsel engelliydi...
Bütün Kuşadası ona “Başkan” diyordu...
Çoğunlukla takım elbisesi, beyaz gömleği, kravatı, bazen boynuna
attığı tütüncü, zeytinci, pamukçu yağlığı ile tam Ege filmlerindeki
bir sayfiye şehri başkanı gibiydi...
Hep gülüyordu... Sokakta her gördüğüne selam veriyor, günaydın
diyordu...
Her gördüğünün ona “Başkan” diye hitap etmesini istiyordu...
Kimse de kırmıyordu, kıramıyordu onun tertemiz kalbini...
Bütün Kuşadası “Başkanım” diyordu...
“Sıtkı Başkan” 55 yaşında hayata veda etti...
Kuşadası önceki gün ona öyle bir cenaze töreni yaptı ki...
Kuşadası tarihine geçti...
Önde belediye bandosu yürüdü...
Arkasında ona hep bir ağızdan “Hakkımız helal olsun” diye ta
yürekten haykıran 4 bin adalı...
Kuşadası’nın bütün şirketlerinin gönderdiği çelenklerden oluşmuş
bir çiçek koridoru içinden geçip gitti...
Belediye Başkanı oradaydı...
Başkanının tabutunun arkasında saf tuttu...
Müftü oradaydı, “O Allah’ın sevgili kuluydu” dedi...
Önde tertemiz bir insan... Arkasında tertemiz bir insan seli...
Dört bin kişi omuzlarında götürdü mezarına kadar...
Zihinsel engelliydi...
Eskiden olsa “Mahallenin delisi” derlerdi...
Zaman bize doğrusunu öğretti.
Zihinsel engelliydi.
Ama Kuşadası anladı ki o “mahallenin bilgesi”ydi...
Ve giderken hepimize son bilgelik dersini verdi de gitti...
Şu fani dünyada...
Paran vardır severler...
G&uum...