İki duygu birlikte varoluyor: Yıkılan binaları görünce duyulan
üzüntü ve "İyi ki orada değilim" şeklinde yaşanan gizli sevinç.
Hep de böyle olur.
Yirmi dört yıl önce de böyle olmuştu.
Bu sefer "yarım ceset" de gördük.
Sardıkları battaniye küçüktü, çünkü adamın yarısı "aşağıda"
kalmıştı.
Nasıl bir şeye benzediğini anlamak için "Er Ryan"
filminin ilk bölümüne bakacaksınız, Normandiya çıkarması
görüntülerine...
Gerisi malum teranedir: Ölülere rahmet, kederli yakınlarına
başsağlığı, yaralılara acil şifalar.
Kurtarma çalışmaları birkaç gün daha sürecek, ölü ve yaralı sayısı
artacaktır.
Sonra molozlar temizlenecek, sokakta kalanlara tesis yapılacaktır.
Böylece yazı buluruz.