Bundan birkaç yıl önceydi. Karadeniz’in şirin ilçesi Amasra’ya birkaç günlük bir tatile gitmiştim.
Amasra, Zonguldak kadar olmasa bile kömür madenlerinin çok yoğun olduğu bir yer. Zaten ilçenin hemen yanı başında maden ocaklarını görüyorsunuz.
Gittiğimin ikinci günüydü. Devlete ait madenlerin o zamanki İşletme Müdürü Nedim Özturan’ı arayıp madene inmek için izin istedim. Aldığım yanıt beni çok sevindirdi:
“Ben de birazdan ineceğim. Hemen gelin, beraber inelim.”
Gazeteci merakı!.. Hemen gittim. Burası devletin Türkiye Taşkömürü Kurumu’na ait büyük ve önemli bir maden yatağı.
Önce beni soyup giydirdiler!..
“Kendi giysilerimle insem olmaz mı?” diye ağzımdan çıkan aptalca sorunun üzerinde hiç durmadılar!
Giysiler ilginçti.
İç çamaşırları dahil hepsi onların verdiği özel şeyler. Üzerine bir de madenci pantolonu ve ceketi veriyorlar. Sonra ayaklarınıza çizme…
Çizmelerin uç tarafı çok sert. Çelik kaplıymış. Nedenini sorduğumda “Aşağıda ayağımıza bir şey düşebilir, onun için çelik uçlu çizmeler giyeriz” dediler.
Belime iki ayrı ve kalın kemerle birlikte bazı aygıtlar bağladılar. Elimde kemere bağlı bataryadan güç alan bir lamba, başımda baret, ayaklarımda çelik uçlu çizmeler ve üzerimde özel giysiler…
Nedim Bey ve maden mühendisleriyle birlikte, adına kuyu dedikleri yere gittik ve asansörü beklemeye başladık. Birazdan gelen asansöre bindik.
Asansör deyince sakın ola ki büyük binalardaki o güzelim asansörler gibi zannetmeyin. Bu acayip bir şey. Dört yanınız beton ve derin bir kuyu. Gürültülü bir biçimde aşağıya doğru inmeye başladık.
İçime ilk ürperti adına asansör denilen bu acayip aygıtta geldi. Elektrik kesilse, yerin dünya kabuğuna yakın bir yerinde öylece kalacağız!
Bu gürültülü ve sarsıntılı acayip iniş 2 dakika sürermiş.
Sonunda ayağımız yere bastı. Şu anda kuyu başından 290, deniz seviyesinden 250 metre aşağıda olduğumuzu söylediler.