Hükümetler, yapmak istedikleri harcamaları iki yolla finanse eder. Bunlardan birincisi “vergi”, ikincisi “borç” almaktır. İki yolun da sakıncaları vardır. Zaten her ekonomik kararın bir sakıncası vardır. Bir devlet, esas olarak kendi vatandaşından vergi alır. Maliyeci deyimiyle “vergi salabilir”. Bunu da ancak kanunla yapar. Kanunsuz vergi olmaz. Yabancı bir ülkede çalışıp para kazanan başka ülke vatandaşları, yaşadıkları ülkenin vergi yasalarına göre vergilendirilir. Çünkü kişiler, yaşadıkları ülkenin kendilerine sunduğu nimetlerden istifade eder. Bu “vergi vatandaştan alınır” kuralıyla çelişmez. Vatandaşlar, hükümete “vergi isteme benden, buz gibi soğurum senden” der.