Sporu, futbolu seven biriyim.
Belki de ‘biriydim’ demek daha doğru...
Şöyle bir düşündüm; en son maç izlemek için tribünlere ne zaman
gittiğimi hatırlayamadım.
Oysa her hafta bir ya da iki maça gitmeye gayret ederdim.
Hem de renk farkı gözetmeden, İzmirli ruhumu öne çıkararak...
Göztepe’nin de maçlarına gidiyordum, Altay’ın da, Bucaspor’un da,
Altınordu’nun da...
Karşıyaka’nın maçlarını zaten kaçırmamaya özen gösteriyordum.
Fark ettim ki; bu heyecanım çoktan bitmiş.
Aslında birçok nedeni var.
En başta İzmir’de maça gittiğimde artık keyif almıyorum.
Ne doğru düzgün bir stat var, ne de beni mutlu eden seyirci...
İzlemişsinizdir.
Başakşehir - Trabzon maçında; hem de şeref tribününde iki küçük
çocuğa yapılanları görünce yüzüm kızardı.
İki minik tuttukları takımın formalarını giyip babalarıyla maça
gitmiş.
Sen misin giyen; hem küfürler, hem de zorla formaları çıkarma
girişimi...
***
Kendi çocukluğuma gittim.
Meğer dünyamız ne kadar masum, ne kadar naifmiş.
Tribünlere yanlışlıkla girer, üzerimizde formalara rağmen
sempatiyle karşılanır, ufak tefek takılmalar dışında ne keyifle maç
seyredermişiz.
İnanın maç seyretmekten de soğuttular, bir takıma gönül vermekten
de...
Türkiye bu değil.
Bu olamaz.
Benim doğup büyüdüğüm, yaşamaktan her zaman keyif aldığım ülke bu
olamaz.
Alkışlar Göztepe’ye
Bu arada Göztepe’yi tebrik ediyorum.
Mütevazi bir kadro kuruldu.
Teknik Direktör Tamer Tuna hepimiz için bir sürprizdi.
Ama şimdilik her şey yolunda gidiyor.
Göztepe averajla ligin üç&uu...