ELİF’in itfaiye erinin parmağını tutan eli bir mucizenin habercisiydi. O kadar çok sevindik, o kadar mutlu olduk ki...
Fotoğrafa durup durup bakmaktan kendimi alamadım.
Tabii gözyaşlarımı da herkes gibi tutamadım.
Bir mucize gerçekleşmişti.
Dün de öyle oldu.
Ayda, sanki hiçbir şey olmamış gibi bulunduğu yerden çıkarıldı.
En ufak bir çizik yoktu vücudunda...
Elif Perinçek gibi Ayda Gezgin de, “Umut varsa hayat da vardır”
dedirtti bize...
Keşke her gün mucizeler olsa...
Keşke bize moral veren benzer olaylar yaşasak...
Ve keşke yarım kalan hayatlar olmasa...
Ama biliyorum; mucizeler her gün olmuyor.