Türkiye Büyük Millet Meclisi, halkın temsil edildiği ve halk adına kararların alındığı bir meclis. O çatıyı 'TBMM' yapan işte bu tanımdır. Orada bulunanları ‘milletvekili’ yapan da halkın ta kendisidir.
O koltuklar, o kürsüler ve o mikrofonlar, halkın; vekillerine emanetidir.
Bu bilinci kuşanmasını beklediğimiz vekiller, o çatı altında tartışacak, konuşacak, müzakere edecek, oy kullanacak, yasalar çıkaracak, güncelleyecek veya kaldıracak… Ama her ne yaparlarsa yapsınlar halkın adına yaptıklarını unutmayacaklar. Daha doğrusu bununla yükümlüler.
Bu satırları yazmamın tek nedeni geçtiğimiz hafta yaşanan tekmeli, yumruklu kavga. CHP’li Engin Özkoç’un kürsüye çıkması ve konuşmasına başlaması ile birlikte gelişen olaylar, birden arbedeye ve kavgaya dönüştü. Sonrası ise malumunuz. Görüntüleri hepimiz izledik. Şahsen ben izledikçe gülmekten kendimi alıkoyamadım. Düşünsenize koca koca insanlar tekme tokat birbirine girmiş. Komik olan tarafı bu değil. Komik olan tarafı, bu insanların milletvekili olması.
Bizler oy vererek Meclis’e gönderdiğimiz insanlardan siyaset yapmasını bekliyoruz. Siyaset; yani müzakere, istişare, sağduyu, hoşgörü, edebince tartışma ve dahası. Bizler, birbirlerini yumruklamaları için Meclis’e vekil göndermiyoruz. Eminim o yumruklaşan vekiller de bunu biliyorlar. Ama insan kendi ideolojik düşüncesini takıntı haline getirirse, bazen bilmesine rağmen ne yaptığını bilemiyor. Neyse diyorum ve geçiyorum.