Baharda kuzular doğduğunda, akşam sürü dağdan köye yanaştığında,
anneleri bebeklerine kavuşmanın sevinci ile melemeye başlar…
Çobanın kavalı susmuştur artık, dünyanın en hüzünlü müziği
annelerin sesi vardır…
Köy görmüşler bilir, salınan kuzuların annelerine doğru koşmaları,
tıpkı bizlerin annelerimize koşmamız gibidir…
Bir anda koca sürü ile bebek kuzular karışır… Tren garındaki tutsak
göçmenler gibi, ağlayarak annesini arayanlar, bebeğini bulmak için
deliye dönenler, sevinç, korku, telaş, özlem bir uğultuya dönüşür
bu kez…
Biraz sonra…
Hepsi birbirine benzediği halde, bütün kuzular kendi annelerini,
bütün anneler kendi bebeklerini bulmuşlardır kokularından…
Çoban artık kavalını çalabilir…
*
Tüm anneler ve tüm yavrular aynıdır…
Bir insan, bir kumru, ya da bir kuzu…