“Bir odada dört mum sessizce yanıyordu…
Birinci mum:
“Ben Barış’ım!”
dedi…… “Ancak kimse benim sürekli yanık kalıp, etrafıma ışık
saçabilmeme yardımcı olmuyor…… Artık sönmek üzereyim…”
Ve söndü…
*
İkinci mum:
“Ben akıl ve bilimim”
dedi…
“Ama artık gerekli olduğuma inanmıyorum…
İnsanlar karanlığı tercih ediyorlar…… Kimsenin bana ihtiyacı yok……
Yanık kalmamın da bir kıymeti kalmadı…” derken söndü
gitti…