Bir şarkı çalardı:
“Gülen az, gülen az
Ağlayan çok, gülen az…”
Sokakta insanların yüzü gülmüyor, her birimizin yüreğinde bayraklar
yarıya inik, her birimizin minik birer yas ilanı var…
Gülmek ağlayanlara ihanet gibi…
Ağlayan çok…
Gülen az…
*
Yürürken taşlara tekme atmayı, kaldırıma sarkmış yapraklara
şaplak patlatmayı, durduğum yerde hiç gerek yokken zıplamayı…
Gereksiz lafları özledik…
Gevezeliklerimiz burnumda tütüyor…
İlla büyük laf ister; savaşa dair, ölümlere dair, devlete dair,
ülkemizin üzerindeki kara bulutlara dair…
O yaklaşınca “Bil bakalım bi şey yaptım?”
diyen güzel yüzlü okurumu… Gereksiz
o“şeyi” dinleyince “Aaaa nasıl
da yapmışsın?” diyen sahtekar şaşkınlığımı
özledim…
Boynuna sarılmayı, gülmeyi, onun mutlu yüzüne bakmayı…
*
Gülen az…
Gerçeklerden kaçıp ıssızlığa, yüzünü dağlara çevirsen, maden
katliamları… Ormana çevirsen, orman talanı… Denize çevirsen,
yağmalanan kıyılar takılır aklına…
Bir dere kenarı kadar huzurlu ne olabilirdi, ama derelere
mahcubuz..
İstanbul’un silueti hırsızlığı hatırlatıyor bize…
Bir camiye bakın; niçin eskisi gibi değil…
Ezan okunduğunda niçin gözlerim dolmuyor artık?..