Önce iki tespit: Yetişmiş, donanımlı bilim insanlarının “dine ihtiyaç yoktur” yaklaşımlarını bir yere kadar anlıyorum. Kuşkusuz akıl (Maturîdî’den hareketle de söyleyelim) hakikati bulabilir ve aklından hareketle kişi herhangi bir dinin içinde yer alan çoğu insandan daha ahlaklı ve daha dervişane bir yaşam da sürebilir, nitekim örneklerini görüyoruz. Kaldı ki, aklın bunu zorunlu kıldığını düşünenlerdenim. Bu bir tarafı. Diğer taraftan aklın çıkarımı yanılmaz değildir; argümantasyon biçimi değiştikçe, gözlem farklılaştıkça, bileşen sayısı arttıkça varılan sonuçlar değişebilir. Keza sınırlı ve sonlu aklın, bırakın sınırsız ve sonsuz olanı, kendisi gibi yaratılmış doğayı bile bütünüyle kavraması...