Bektâşî fıkralarını severim. Derin anlamlar içerir. Güldürürken düşündürür ve çarpıcı bir şekilde espriyi ortaya koyar. İşte onlardan biri:
Bektâşî, eşek anırınca “sadakallahu’l-azîm” (Allah doğruyu söyler) der. Yanında bulunan sofular hemen öfkelenir:
“Vaay mülhid (dinsiz) herif! Kur’an’ı alaya alıyorsun ha!” derler ve Bektaşi’yi öldürmek maksadıyla üzerine yürürler. Bektâşî telaş etmez; onları şöyle bir göz ucuyla süzer ve:
Cenâb-ı Hakk, Kur’an’da “inne enkera-l esvâti lesavtü-l hamîr” (seslerin en çirkini eşeklerin anırışıdır) buyurmuyor mu?...